یادداشتی بر "شبانه ها" ی کازئو ایشی گورو

مجموعه ی "شبانه ها" ی کازئوایشی گورو شامل  داستان هایی است که در عنوان کتاب این طور توصیف شدند " پنج داستان موسیقی و شب". واقعیت این است که این داستان ها درباره ی موسیقی و شب هستند اما شاید بیش از این ها درباره ی آدم های سرگردانی اند که در جستجوی موفقیت، خودشان را به در و دیوار می زنند در حالی که خودشان هم کاملا به بیهودگی این "موفقیت" از پیش تعریف شده به خوبی واقف اند. شاید همین عنوان، اتفاقا طنز تلخی که در همه ی این داستان ها وجود دارد را توصیف کند. در عین تلخی گفتگوها و موقعیت هایی که شخصیت ها در آن قرار دارند، می توان فکر کرد: "این فقط یک داستان درباره ی موسیقی و شب هست... آره..آره... فقط موسیقی و شب."

درباره ی بخش "تئاتر و فیلم"

همان طور که از نامش پیداست در این بخش درباره ی فیلم ها و تئاترهایی که میبینیم خواهم نوشت. ارتباط فیلم با جهان ویدئو گیم تا حدی روشن است. مولفه های بسیاری مثل روایت، زاویه ی دوربین، موسیقی و.... هستند که در هردو مهم اند. قصدم این است که با نوشتن درباره ی فیلم ها به این فکر کنم که از آن ها چه چیزی درباره ی ویدئوگیم می توان آموخت. راستش را بخواهید در همین ابتدا فهمیدم که راه بسیار درازی در پیش رو دارم! این چند روز که سعی کردم فیلم ها را از این زاویه ببینم فهمیدم که موارد زیادی است که در این باره نمی دانم. سعی میکنم کم کم درباره شان بخوانم این جا هم راجع بهشان می نویسم.

ارتباط تئاتر با بازی های ویدئویی شاید کمی دور تر به نظر برسد. طبیعتا همچنان می توان راجع به عناصر مشترک داستانی حرف زد و شاید جزییات مرتبط دیگری هم داشته باشند اما چیزی که همیشه در تئاتر برای من جذاب بوده است، امکان بالقوه ی ارتباط مخاطب با نمایش است. آن ها همان جا هستند! حتی اگر کاری هم نکنند، حضورشان جذبه ای ایجاد می کند که در سینما نیست. در بعضی از تئاتر ها هم که تعامل اساسا بخشی از اجرا است. هر چند این تعامل با آن چه در بازی تجربه می کنیم بسیار متفاوت است اما فکر میکنم تفکر درباره ی هر شکلی از تعامل، درکی جدید از فرایند های تعاملی در بازی ایجاد می کند، چه رسد به این که درباره ی تعامل در یک اثر دراماتیک صحبت کنیم!

با این توضیحات، به نظرم تماشای فیلم و تئاتر بخشی از مسیر یادگیری از بازیسازی هست و از این به بعد درباره ی این موضوعات هم در این جا روده درازی میکنم!

تجربه ی trello- پست دوم و پایانی

توی این مدت، هم برای مدیریت پروژه و هم برای برنامه ریزی یادگیری بازیسازی از ترلو استفاده کردم. هر چند این روزها دیگر ابزاری عادی تر از آن است که نوشتن درباره اش به کسی کمک کند، اما به نظرم نوشتن درباره ی این موضوع برای فکر کردن بهتر به ابزارهای مدیریت پروژه مفید است. در این پست مواردی که به نظرم می رسد را به طور خلاصه می نویسم.

فصل 1 کتاب fundamentals of game design- بازی و بازی های ویدئویی

بازی کردن از علاقه ی ما به بازی و تواناییمان در نقش بازی کردن نشات می گیرد. اسباب بازی، پازل و بازی  همه برای ما نقش سرگرمی را دارند اما سوال این است که تفاوت این ها در چیست و چگونه می توان بازی را تعریف کرد؟

پاسخ به این پرسش و بررسی برخی از مفاهیم بنیادین در طراحی بازی موضوع فصل اول کتاب fundamentals of game design است. در ادامه خلاصه ی برداشتم از این فصل را می نویسم.

هنر طراحی مرحله- یادداشتی بر فن کست آرنو آذر

طراحی مرحله از آن مفاهیمی بود که با خواندن های پراکنده ای که داشتم برایم مبهم باقی مانده بود. در واقع توی تعاریف دم دستی، آن قدر حوزه اش را گسترده می کنند که آدم با خودش فکر میکنم" خب این که شد کل گیم دیزاین!". فن کست آرنو آذر، خیلی به فهم بهتر نقش طراحی مرحله توی طراحی بازی کمک می کند و پیشنهاد های جالبی هم برای یادگیری بهتر طراحی بازی مطرح می کند. در ادامه، بخش هایی که توی این پادکست برایم جالب بود را می نویسم.