بعید است فهرستی از فیلم های مهم (یا حتی محبوب) سینمایی را پیدا کنید که در آن نام کازابلانکا به چشم نخورد. این درام عاشقانه، با شخصیت جذابی که می سازد و داستان هیجان انگیز، و در عین حال ساده ی خود، افراد زیادی را عاشق خودش کرده است. در این نوشته اما قصد من ستایش این فیلم نیست، بلکه قصد دارم برای تمرین روایت، داستان این فیلم را تحلیل کنم.
همان طور که از نامش پیداست در این بخش درباره ی فیلم ها و تئاترهایی که میبینیم خواهم نوشت. ارتباط فیلم با جهان ویدئو گیم تا حدی روشن است. مولفه های بسیاری مثل روایت، زاویه ی دوربین، موسیقی و.... هستند که در هردو مهم اند. قصدم این است که با نوشتن درباره ی فیلم ها به این فکر کنم که از آن ها چه چیزی درباره ی ویدئوگیم می توان آموخت. راستش را بخواهید در همین ابتدا فهمیدم که راه بسیار درازی در پیش رو دارم! این چند روز که سعی کردم فیلم ها را از این زاویه ببینم فهمیدم که موارد زیادی است که در این باره نمی دانم. سعی میکنم کم کم درباره شان بخوانم این جا هم راجع بهشان می نویسم.
ارتباط تئاتر با بازی های ویدئویی شاید کمی دور تر به نظر برسد. طبیعتا همچنان می توان راجع به عناصر مشترک داستانی حرف زد و شاید جزییات مرتبط دیگری هم داشته باشند اما چیزی که همیشه در تئاتر برای من جذاب بوده است، امکان بالقوه ی ارتباط مخاطب با نمایش است. آن ها همان جا هستند! حتی اگر کاری هم نکنند، حضورشان جذبه ای ایجاد می کند که در سینما نیست. در بعضی از تئاتر ها هم که تعامل اساسا بخشی از اجرا است. هر چند این تعامل با آن چه در بازی تجربه می کنیم بسیار متفاوت است اما فکر میکنم تفکر درباره ی هر شکلی از تعامل، درکی جدید از فرایند های تعاملی در بازی ایجاد می کند، چه رسد به این که درباره ی تعامل در یک اثر دراماتیک صحبت کنیم!
با این توضیحات، به نظرم تماشای فیلم و تئاتر بخشی از مسیر یادگیری از بازیسازی هست و از این به بعد درباره ی این موضوعات هم در این جا روده درازی میکنم!
